У рытме (З)Менска

З Уладзем Лянкевічам шпацыравала і гутарыла Дар’я Амяльковіч 

Аllegro agitato (італ.) – хутка і ўсхвалявана

– Чаму тут, Уладзь? – я сустракаюся з музыкам, паэтам і перакладчыкам Уладзем Лянкевічам у цэнтры Мінска. Непадалёк ад галоўнага рынку, які мае назву Камароўка, на перакрыжаванні вуліц Максіма Багдановіча і Веры Харужай. Выбар месца сустрэчы быў аддадзены майму візаві, і таму пытанне ўзнікае само сабою. 

– Бо калі казаць пра Менск – то мая радзіма недзе тут, – адказвае Уладзь, называючы горад яго гістарычным імем. – Маё дзяцінства прайшло ў раёне крамы “Музыка”, плошчы Бангалор, вуліцы Якуба Коласа – гэта трошкі далей адсюль. Але Камароўка разам з “Белай вежай” – тыя мясціны, якія абмінуць нельга. Маё асноўнае перабыванне ў горадзе ў вялікай ступені круціцца вакол цэнтра. Карацей, калі казаць пра родныя мясціны ў Менску, то яны тут. 

Уладзь узгадвае, што ягоны цяперашні дом знаходзіцца побач з адным з адрасоў, па якіх пражываў пісьменнік Уладзімір Караткевіч. Але адкрыў мой суразмоўца гэта ўжо пазней. Так, павольна крочачы ў бок Камароўкі, мы намацваем ландшафт горада і нашай размовы. 

– Уладзь, а ці ёсць у вас асобнае месца для працы над перакладамі? Часам так бывае, што творца можа пісаць у адным месцы, а перакладаць у іншым. Такое свядомае “размеркаванне” зонаў актыўнасцей.

– Напэўна, чакаеце, што я вам зараз пакажу нейкую кавярню? (Усміхаецца.) Такога ў мяне няма. У маім выпадку ўсё адбываецца проста: працую там, дзе жыву. Перакладаю дома за камп’ютарам. Адпаведна, усё, што мне патрэбна, – гэта такая атмасфера, каб можна было занурыцца ў думкі. Хоць, безумоўна, хаджэнне як рытуал дапамагае. Але рух, хутчэй, тычыцца напісання вершаў, чым перакладання. 

Да таго ж сёння ў значнай ступені перакладчыку дапамагае інтэрнэт. Пытанне не столькі ў слоўніку, колькі ў кантэкстах, рэаліях… Гэта раней добрыя перакладчыкі былі “хадзячымі энцыклапедыямі” па пэўнай тэме, перыядзе, з якім яны працуюць. Сёння, падаецца, без сеціва перакладчыку складана. 

Мы ідзём па Харужай і ў пэўныя моманты пераключаемся на гулкія гукі транспарту. Гэтаксама на вуліцы даволі халодна, аднак мне падаецца важным, каб мы прадоўжылі наш шпацыр па Мінску-Менску. У якасці кампрамісу прапаную Уладзю павярнуць у адзін з дворыкаў, каб нам не замінаў тлум ажыўленай дарогі. 

Con comodo (італ.) – не спяшаючыся 

– Уладзь, калі з самага пачатку. А як у вас з’явілася патрэба стаць перакладчыкам? – у ціхіх дворыках рытм гораду адразу запавольваецца, як і наша гутарка. 

– Нейкія зусім дзіцячыя ідэі і думкі былі яшчэ ў школе, – адказвае мой візаві. – Я вучыўся ў гімназіі № 8 на Якуба Коласа (ля крамы “Музыка”), яна з паглыбленым вывучэннем французскай мовы. Вучыўся ў беларускамоўным класе. Натуральна, што ў нейкі момант гэтыя рэчы склаліся: беларуская і французская мовы. Плюс у старэйшых класах у нас была перакладчыцкая практыка. Прычым, нягледзячы на тое, што навучанне замежнай мове ішло на рускай, мы з сябрам стараліся перакладаць менавіта на беларускую. Памятаю, перакладалі тады Праспера Мерымэ. Але тады я гэту справу не разглядаў як нешта сур’ёзнае. 

– А калі пачалі ўспрымаць сур’ёзна?

– Калі трапіў на конкурс маладых літаратараў ПЭНа і там раззнаёміўся са старэйшымі, але на той момант яшчэ маладымі мэтрамі. Безумоўна, Андрэй Хадановіч – не памылюся, калі скажу, што ён стаў натхняльнікам для вялікай колькасці маладых перакладчыкаў, у тым ліку для мяне. А пазней я паступіў на філфак – тут цікавасць і прыйшла. 

– Яшчэ ў вас былі пэўныя штудыі? 

– Пры Беларускім Калегіуме – перакладчыцкая майстэрня, яна дала вялікі штуршок. Туды я прыцягнуў свой першы пераклад Апалінера. У мяне адразу “налавілі мух” і недарэчнасцяў, што мяне моцна ацверазіла, але, з іншага боку, паказала, што ёсць куды расці. 

Перакладаў на беларускую, нават нейкіх базавых тэкстаў, у нас зусім не багата. Таму ў пэўным сэнсе я пачынаў нават не як перакладчык, а як чалавек, якому падабаецца нейкі тэкст, і ён хоча, каб той загучаў па-беларуску. Вось так проста. А далей ужо – як складзецца, ці будзе ён апублікаваны, ці не. Такая была ўстаноўка.

– І хто тады для вас перакладчык? 

– Напэўна, у першую чаргу – інтэрпрэтатар. Бо нават калі і валодаеш замежнай мовай ды можаш чытаць нейкі твор у арыгінале, ты ўсё роўна не нарадзіўся ў тым кантэксце, у якім гэта было напісана. Ты – не носьбіт той культуры, і на цябе твор ніколі не зробіць уражання, ідэнтычнага ўражанням чытачоў той культуры ад арыгінала. Таму для мяне відавочна, што пераклад – гэта заўжды прапусканне праз той час, у якім мы жывем, той культурны кантэкст, які маем сёння, а ён, дарэчы, імкліва змяняецца. Так што канцэпцыя менавіта ў тым, каб паспрабаваць знайсці свае ключыкі, погляд і інтэрпрэтацыю тэксту, пасяліўшы яго ў беларускую мову і кантэкст.

Ad libitum (італ.) – па жаданні

– Уладзь, што цікава: я вас ведаю як перакладчыка з англійскай мовы. Для мяне зараз адкрыццё, што вы вывучалі французскую. Толькі на днях знайшла ў мінскай кнігарні зборнік вершаў Уільяма Блэйка па-беларуску, у якім, у тым ліку, ёсць і вашы пераклады. Як так сталася, што раптам вы пераключыліся на англійскую мову? На Блэйка?

– Дадам, што ў гэтай серыі “Паэты планеты” ёсць і зборнік вершаў Гіёма Апалінера, дзе ёсць мае пераклады з французскай. Так што французскую я не закінуў. (Усміхаецца.)

Што датычыцца Уільяма Блэйка... У маёй прасторы ён з’явіўся як улюбёны паэт Джыма Морысана, якім я захапляўся яшчэ са школы. Блэйк жа актуалізаваўся ў масавай свядомасці дзякуючы рок-н-ролу, усёй гэтай гісторыі, пачынаючы ад бітнікаў і заканчваючы хіпі. Я ў школе англійскую таксама трохі вывучаў, і калі маеш справу з паэзіяй, то, дзякуючы адкрытым крыніцам, можна добра падрыхтавацца да перакладання: знайсці крытыку, пашукаць інтэрпрэтацыі тэксту, разабрацца з асаблівасцямі вершаванай формы. 

– Але ж гэта Блэйк – пры ўсёй прастаце, выбачаюся за банальную заўвагу, вельмі няпросты аўтар. 

– Згодны. І, першы раз пазнаёміўшыся з Блэйкам, я не зусім разумеў, з кім маю справу. Не магу сказаць, што цяпер да канца разумею. Бо ў прынцыпе Блэйк – гэта складана, асабліва калі ён выходзіць на поўнае візіянерства ў больш позні перыяд. 

Але мяне цікавілі і цікавяць дзве яго раннія кніжкі – “Песні нявіннасці” і “Песні досведу” – такі вельмі складаны баланс паміж святой наіўнасцю і грунтоўнымі канцэпцыямі, якія за ўсім гэтым стаяць. Да таго ж, калі пэўная паэзія прыходзіць да цябе ў 16–18 гадоў, то яна застаецца з табой на ўсё жыццё. (Усміхаецца.)

– Цікава, як вы яго чыталі, інтэрпрэтавалі, улічваючы вашу перакладчыцкую канцэпцыю? Блэйк жа адначасова містычны і просты, сэксуальны і цнатлівы. 

– Мне падаецца, што ўсе гэтыя моманты добра адчуваюцца ў перыяд сталення. Я б тут яшчэ паставіў пытанне, як правільна перакладаць: “Песні цнатлівасці” ці “Песні нявіннасці”. Тут ёсць, безумоўна, усё, а гэтаксама і рэлігійны досвед – і ён для мяне зусім не пусты гук. Спробы пераасэнсавання хрысціянства, сувязі з тым светам, пранікненнем яго сюды, спроба разгадаць гэтыя ўзаемасувязі ў паэтычнай форме – усё мяне захапляла. Як чытаў яго, інтэрпрэтаваў? Паўтаруся, калі табе 16–18 гадоў, то гэта адбываецца, хутчэй, на такім эмацыйным, пачуццёвым узроўні. А далей, калі занураешся ў перакладанне, разумееш, што там усё нашмат складаней уладкавана.

Памятаю, як першы раз пачаў перакладаць адзін з самых вядомых вершаў Блэйка – “Тыгр”. Гэта было гадоў сем таму ці болей. Абламіўся на першай жа страфе! Доўга круціў-круціў – і потым кінуў, бо зразумеў, што на той момант задача была мне зусім не па сілах. 

– Але вярнуліся?

– Мінуў час, я пераклаў пару іншых вершаў Блэйка, пачытаў больш крытыкі. Расшукаў для сябе стылістычныя адпаведнікі ў аўтараў беларускай літаратуры.

– Нечаканыя паралелі. 

– Так. Як ні дзіўна, але мне дапамог у плане выбару стылю перакладу Багушэвіч з яго “Дудкай беларускай”. Тыгр – тыграм, але Блэйк часам гуляецца ў сялянскую пастаральную гісторыю. Зразумела, што агульны пасыл іншы, але мяне цікавілі менавіта стылістычныя прыёмы. І тут і ўзніклі паралелі з раннімі паэтычнымі беларускімі творамі, бо яны ў значнай ступені наследуюць фальклору. Мне падалося слушным гэтую крыху фальклорную форму скіраваць на выказванне больш высокіх рэчаў. 

Таксама ў нечым па настроі дапамог і Анатоль Сыс з яго раннімі вершамі – там, дзе пра хлопчыка, пра пацеркі. Гэтым я натхняўся. Ды, напэўна, гэта пакуль што найлепшае, што я магу выдаць у плане інтэрпрэтацыі Блэйка. Калі складзецца, хацеў бы вярнуцца зноў да яго твораў. Пагатоў хапае яшчэ што перакладаць з яго. 

Аnche (італ.) – таксама, нават, яшчэ 

– Бадай, самая грунтоўная ваша перакладчыцкая праца – гэта “Пітэр Пэн” Джэймса Бары. Выбачаюся за меркаванне, але ідэя гэтага твора – хлопчык, які не хоча станавіцца дарослым, – у нечым ува мне выклікае ўнутраны бунт. Чым вам кніга аказалася блізкая? Чаму вы ўзяліся за яе пераклад?

– Ну тады нам з вамі няма аб чым размаўляць, калі вы не разумееце Пітэра Пэна! (Смяецца.) Але гэта ж праўда – наш свет напоўнены хлопчыкамі, якія не хочуць станавіцца дарослымі. Мабыць, і я ў нечым такі хлопчык, які не хоча станавіцца дарослым. (Усміхаецца.) Умоўна кажучы, для мяне адзін з найвялікшых жахаў – уласна і ёсць даросласць. 

– А як жа плюсы дарослага жыцця?

– Ну, так, не трэба трымаць справаздачы перад бацькамі, але на гэтым, бадай, усе плюсы і заканчваюцца. 

Таму не ведаю... А пісаць вершы? А перакладаць Блэйка ў 35 гадоў? А пісаць песні? У Беларусі? Сёння? Запісваць іх і чакаць, што хтосьці іх паслухае? Мала таго, рабіць гэта ўсё цэлымі днямі. З пункту гледжання даросласці, ты займаешся ўсялякай лухтой, а не сур’ёзнай справай. (Смяецца.) 

– Ну, так, пэўная рацыя ёсць. У нашай краіне займацца творчасцю – гэта, па меркаванні многіх, “дзіцячы садок”. (Смяемся.) 

– Што да выбару твора, мяне заўжды прываблівалі штукі на мяжы казак і рэальнасці, але тут усё супала. 

– Цікава, вы атрымалі заказ на гэты твор?

– Не зусім. У той час я меў дачыненне да нефармальнага аб’яднання маладых перакладчыкаў – ініцыятывы “Прайдзісвет”. Адзін з нумароў медыяпраекта быў прысвечаны дзіцячай літаратуры, і я “засталбіў” за сабой “Пітэра Пэна”. Гісторыя перакладу была доўгай, скажу шчыра, але скончылася яна добрым вынікам: кніга выйшла ў “Кнігазборы” ў дзіцячай серыі “Каляровы ровар”. Пакуль працаваў, у мяне паспела змяніцца бачанне твора, аднак і сёння апошні раздзел разрывае мне сэрца. Насамрэч гэта страшна трагічны твор – пры ўсіх класных мікранавелах унутры, прыгодах, на маю думку, – гэта надзвычай трагічная кніга. 

Так што, калі вы аматар даросласці, – выдатна, але я не аматар. 

– Не зусім аматар. Мяркую, што гэта проста трошкі не маё.

– Можа быць. 

– А як вы адчувалі сябе ў моўнай прасторы Бары?

– Месцамі ў яго не самая простая мова, так. Ды і першасна Бары пісаў п’есу менавіта для дарослых. Ён прыводзіў дзяцей на спектаклі, гэта вядомы факт, але п’еса пісалася досыць высокай англійскай мовай, і, нават калі ён пісаў яе з улікам дзіцячай аўдыторыі, трэба разумець, што перадусім мелася на ўвазе аўдыторыя адукаваных слаёў насельніцтва. Дзеці на той момант выхоўваліся ў даволі высокай моўнай культуры. Гэтая няпростая мова ў беларускім перакладзе засталася, хоць я і хацеў надаць больш жывасці па-беларуску. Па вялікім рахунку, перакладчык у немалой ступені гаворыць уласнай мовай, таму і кажу пра пэўную інтэрпрэтацыю. Безумоўна, я стараюся, каб мае пераклады розных аўтараў адрозніваліся, але ў пэўным сэнсе за межы сябе не выскачыш. 

Але наогул я вельмі камфортна адчуваў сябе ў гэтай гісторыі. 

– Тады наколькі, на ваш погляд, істотны фактар – досвед перакладчыка? Яго пазіцыя ў дачыненні да твора?

– Гэта выходзіць натуральна, лічу, і з гэтым не трэба змагацца. Пераклад прапускаецца праз сябе такога, якім ты ёсць, якім вырас і дзе ты вырас. Ён будуецца на мікраўзроўні – ад выбару нейкага выразу, звароту, слова, так і на макраўзроўні – да глабальнай метафары і разумення, што да чаго. І гэта праўда, што ўсё пражытае, у тым ліку геаграфія, якая знаходзіцца ў перакладчыку, – усё ўздзейнічае. (Хоць, канешне, сёння мы і жывем у эпоху, калі ўсё змешваецца: асабісты досвед, які ты займеў, ходзячы па вуліцах, ды досвед прачытанага, праслуханага, убачанага праз экран.) Усё разам накладваецца і напластоўваецца. 

Ды ўсё ж паўтаруся, што не варта гэта драбіць. Проста, калі настройваешся на нейкага канкрэтнага аўтара, ты ў сабе, сваім досведзе ў самым шырокім сэнсе слова спрабуеш знайсці самыя дарэчныя і прыдатныя рэчы, з дапамогай якіх перапрамовіш аўтара і ягоныя думкі ў гэты свет. Не ведаю, можа, для кагосьці тое залішнія замарочкі, аднак для мяне тая самая наладка, каліброўка важныя, гэта дапамагае зрабіць пераклад лепшым. 

Аd un tratto (італ.) – адначасова 

Паблукаўшы па невялікіх вулачках, мы з Уладзем вяртаемся на шумную Максіма Багдановіча. Надвор’е не пакідае шанцу на далейшы шпацыр: мы пачынаем шукаць кавярню, дзе маглі б сагрэцца. 

– Уладзь, а Мінск як прастора вам дапамагае? У творчасці? У перакладзе?

– У маёй творчасці – гэта суперважна. Горад тут у значнай ступені цэнтральны персанаж. Нават калі б я хацеў яго схаваць, ён вылазіць. Менск – паўсюль, ад нечага такога прадметнага: панэлек, двароў, пад’ездаў, нейкіх дзвярэй, балконаў, – да агульнай атмасферы: неба, асфальт, бетон, гразь, чысціня, усё разам. Усё гэта працуе. Ёсць вядомыя словы Караткевіча, што кожны чалавек носіць сваё неба з сабой, але ў маім успрыманні – кожны чалавек носіць свой горад з сабой. А мой горад ёсць усім тым, што я тут пражыў, – я нашу яго з сабой. Адпаведна, калі ты перакладаеш – горад уплывае на тое, што робіш. І наадварот. 

– Як гэта – наадварот? 

– Пераклад, выбачайце за банальную паралель, гэта літаратурнае падарожжа, якое цябе ўзбагачае. Ты набрыньваеш гэтым усім, як губка, і потым выкарыстоўваеш у сваёй творчасці, дзейнасці, умоўна кажучы, “распыляеш” у свой Менск, карціну свету, бачанне і жыццё тут. Усё гэта ўзаемазвязана. І калі казаць пра горад і месца, дзе я нарадзіўся, то, напэўна, так усё і закальцоўваецца. 

Дзесьці абчытаўся, “набрыняў” Парыжам – хоп, глядзіш – і ў тваім Менску з’яўляюцца адценні Парыжа. Нейкія паралелі самі сабою праводзяцца. 

Accelerando (італ.) – паскараючыся

На шчасце, нам удаецца знайсці нядрэнную піцэрыю, з вокнаў якой горад выглядае стомленым мінаком, які тым не менш не збаўляе сваёй хады. 

– Уладзь, гэтая думка прагучала ў вас не аднойчы: што мы таксама знаходзімся не толькі ў месцы, але і ў часе. І з пэўнай кропкі ў гэтым часе прысвойваем, інтэрпрэтуем гісторыю і гісторыі. Нават сёння, калі ішла да вас на сустрэчу, мой шлях часткова паўтарыў адзін з маршрутаў, якім крочылі беларусы на мірных пратэстах у 2020-м. Нечакана злавіла сябе на думцы: Арлоўская, Багдановіча – тут жа праходзіў нават не адзін з маршаў. Плынь успамінаў, карцінка, якая накладвае адбітак на ўспрыманне рэчаіснасці. Ці адчуваеце вы гэту перамену ў Мінску? І адпаведна – як гэты Менск уплывае на вас і вашу творчасць ды, мяркую, таксама і перакладчыцкую дзейнасць? 

– Тое, што адбываецца ў часе, напаўняе любое месца сэнсам. Так мне падаецца. Час і месца... Месца па-за часам не можа існаваць, на маю думку. Ці можа, але давайце не будзем прыспешваць гэтую чарговую прыгоду ў маім жыцці. (Усміхаецца.)

Вядома, што ўсё пражытае адбіваецца, становіцца часткай пэўнага месца. 

Што датычыцца Менску, горад як сума людзей не мог не змяніцца. Бо ён намі напаўняецца ці неданапаўняецца. Той, каго няма ў Менску, змяняе яго сваёй адсутнасцю. І гэта стала важнай часткай пасля пэўных зменаў гадовай даўніны. А сёння змены ўжо двухгадовай даўніны, і месца зноў выглядае іначай. 

Увогуле, стан Менска заўсёды зменлівы. Здавалася, два гады таму ён падаваўся такім замарожаным, вечная спячка, вечная нязручнасць, і раптам – здарыўся “выбух”, а мы зразумелі, што моцна памыляліся ва ўласным горадзе. 

– Так, ніхто гэтага не чакаў. 

– З другога боку, зараз мы ў чарговы раз увальваемся ў невядома што. Не ясна, што за гэтым фасадам ізноў. На нейкі момант нам нібыта расхінуліся дзверы, вокны, балконы, і штосьці адтуль вывалілася, чаго мы не чакалі ўбачыць. Проста не думалі, не разважалі гэтымі катэгорыямі. А цяпер зноў – усе дзверцы прычыніліся, вочкі апусціліся. І што цяпер там? Што гэта быў за Менск? Ён тады нам паказаў сваю сутнасць і зараз схаваўся? Ці сёння – гэта ягоная сутнасць, а тады было часовае вар’яцтва? Я не ведаю. 

Раней мы ішлі па Багдановіча адным чынам, зараз мы ідзём, ведаючы штосьці большае пра гэтую вуліцу. Гэта зусім іншая праходка, іншае бачанне, і так, нашы тэксты, як і пераклады, набрыньваюць гэтым усім. 

– Вам удалося прыдумаць метафару сённяшняму Мінску. Памятаю адзін з вашых радкоў пра Мінск: “Цела ў труне, абабітай шоўкам, гэта ты на старых паштоўках”.

– Гэта немагчыма, бо горад увесь час змяняецца. Ты ўвесь час знаходзішся ў пошуках метафары, здаецца, знайшоў яе – а горад ужо змяніўся. Такая вечная спроба спазнаць Менск. Праз што? 

А вось ён Зменск, а вось – ён не Зменск. А вось ён замарожаны. А вось гэта балота. А вось ён памёр. А вось ён усё ж такі жывы. А вось яго “закаталі” ў асфальт і плітачку. А вось – не, тут я бачу брук. Тут усё старое разбурылі? А нам трэба старое? А можа быць – ён новы? А можа быць – ён стары? А ён не мае нічога свайго? А можа быць – у ім б’ецца штосьці жывое? А тут няма нікога карэннага. Тут толькі панаехаўшыя. А можа, Менск – гэта звяз вёсак? Ці, можа, ён усё ж такі горад? Усе гэтыя наратывы – яны тут ёсць. Калі хтосьці іх прамаўляе, гэта значыць для кагосьці так і ёсць. І мне важны кожны ягоны вобраз. Бо ў кожнай спробе апісання горада ёсць свая праўда. Я яе адчуваю. І я адначасова з усім згаджаюся – і не згаджаюся з усімі. 

Але мне гэтага мала. Павінна быць больш асэнсавання мінскай прасторы. Я вельмі хацеў бы, каб у Мінску рэчы называліся сваімі імёнамі. Каб у культуры рэчы называліся сваімі імёнамі. Не дзесьці там, у адным горадзе, штосьці хтосьці незразумела чаго і куды. А я хачу бачыць і чытаць канкрэтна – па якой вуліцы чалавек прайшоў. Чаму ён ці яна з’явіліся ў мастацкім творы? Даўно кажуць, што трэба ўрэшце нанесці Мінск на літаратурную мапу сусвету. Парыж, Берлін, Масква, Лондан – усе яны даўно там ёсць, а Мінск толькі ўзнікае. Трэба, каб яго было больш, – і на гэты выклік, мне здаецца, мы мусім адказваць. Бо ніхто не прыляціць і не асэнсуе нашую прастору за нас. 

À premiere vue (фр.) – (іграць) з ліста

– Уладзь, не магу не спытаць вас пра спакусу ад’езду. Менск, пра які мы гаворым, – гэта і Мінск, у якім працягваюцца рэпрэсіі і барацьба, гэта сёння і горад дэпрэсіі ды адначасова нязломнасці. У вас не ўзнікала спакусы з’ехаць з яго? 

– У чорным-чорным горадзе, так? 

Калі б быў такі нумар тэлефона, па якім тэлефануеш і пытаешся: “Мне трэба з’язджаць?” І табе адказваюць: “Месяц можаце заставацца, а потым з’язджайце”. Але такой карыснай службы няма, і даводзіцца дзейнічаць, зыходзячы з уласных адчуванняў і спробаў ацаніць рызыкі.

Уся гэтая гісторыя насамрэч падштурхнула мяне задумацца: а ці хачу я ўвогуле з’ехаць? Прызнацца, не люблю сядзець у Менску бязвылазна, але ніколі не хацеў з’язджаць адсюль назаўжды. Канцэпцыя – калі лёс закіне, пачынаць з новага ліста – цікавая, аднак на сёння не магу сказаць, што для мяне надышоў гэты момант. І гэта адчуванне, безумоўна, звязана з тым, кім я ёсць. 

А я – ёсць тут. 

Замест P. S.

Пасля нашай гутаркі я папрасіла Уладзя запісаць некалькі гукавых падарожжаў (з)Менску. Горад як не толькі ландшафт, але сума гукаў, фонасфера, дарога, у якой мы жывём ды па якой сумуем, пакінуўшы сваё месца. Ён – часткова перад вамі.

 

 

© ch.hbrt

Уладзь Лянкевіч (Uladzimir Liankievič)

Літаратар, музыка. Нарадзіўся ў 1987 у Мінску. Скончыў філалагічны факультэт БДУ. Аўтар зборніка вершаў "70% вады" (2013), за які атрымаў прэмію "Дэбют" імя Максіма Багдановіча (2014). Удзельнік міжнародных літаратурных фестываляў (Латвія, Украіна, Літва), вершы перакладаліся на расейскую, украінскую, літоўскую, латышскую, польскую, шведскую і іншыя мовы.

Перакладае паэзію з французскай, расейскай, ангельскай. Адзін з аўтараў кніг перакладаў Гіёма Апалінэра, Уладзіміра Маякоўскага, Уільяма Блэйка. Пераклаў на беларускую "Пітэра Пэна" Джэймса Бары.

Граў у арт-рок гурце TonqiXod (2010-2017), цяпер грае і піша песні ў гурце Syndrom Samazvanca, luty sakavik ды іншых музычных праектах.